اثربخشی سازماندهی، توجیه و مانور کارکنان کلیدی بهزیستی استان ها و شهرستان های منتخب کشور بر میزان دانش، نگرش و آمادگی سازمانی ایشان بر

مقدمه: طرح محب سازمان بهزیستی از سال 86 بر تشکیل گروه های محلی مدیریت بحران در محله و روستا تمرکز یافت. به دلیل برخی کاستی های طرح اولیۀ محب، این طرح طی سال های 1390 تا 1392، به وسیله مؤسسه تخصصی کارامدیران بحران ایرانیان بازمهندسی گردید تا ساختار و ارتباط تیم های محلی محب با بهزیستی شهرستان و استان در شرایط اضطرار بهبود یابد. هدف تحقیق حاضر، ارزیابی اثربخشی بازمهندسی طرح محب در قالب سازماندهی، توجیه و برگزاری مانور برای کارکنان ادارۀ بهزیستی بود. روش : این مطالعه از نوع طرح های مورد شاهدی است که گروه های مداخله و کنترل را با هم مقایسه می کند. در این مطالعه که از 1393 تا 1394 اجرا شد، دانش و نگرش کارکنان بهزیستی و آمادگی ادارات بهزیستی در چهار استان که طرح بازمهندسی محب در آن اجرا شده بود با چهار استان که طرح در آنها اجرا نشده بود مقایسه گردید. یافته ها: با توجه به یافته ها، دانش کارمندان گروه مداخله به طور معنی دار بیشتر از گروه کنترل بود (001/0>p-value). اختلاف مشاهده شده میان نمرۀ نگرش کارمندان در گروه مداخله و کنترل از نظر آماری معنی دار نبود. (110/0p-value=) اختلاف میزان آمادگی ادارۀ بهزیستی استان در گروه مداخله با کنترل، معنی دار نبود، اما آمادگی ادارات بهزیستی شهرستان های مداخله به طور معنی داری بیشتر از آمادگی ادارات شهرستان های کنترل بود. (029/0p-value=) نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که اقدامات توانمندسازی انجام گرفته شامل سازماندهی اضطراری، جلسات توجیهی و آموزشی و مانور طرح بازمهندسی شدۀ محب، به جز حوزۀ نگرش، در بخش آمادگی سازمانی و ارتقای دانش تأثیر معناداری داشته است.